Cavalier King Charles Spaniel

Dogger

Cavalier King Charles Spaniel

Pochodzenie miniaturowych spanieli, nie jest znane. Pierwsza wzmianka o nich pochodzi z XIII wieku z Anglii. W tym okresie wierzono, że małe spaniele mają niezwykłą właściwość wyciągania bólu z ciała człowieka.

Cavalier king charles spaniel to jeden z niewielu psów, który nadaje się dla każdego. Może być energicznym towarzyszem dzieci i spokojnym przyjacielem osoby w podeszłym wieku, mieszkać na wsi lub w małym mieszkaniu w mieście (mało szczeka). Jest łagodny, nie przejawia agresji, łatwo go wychować i ułożyć. Potrzebuje dość dużo ruchu, ale nie jest nadmiernie energiczny. Można z nim trenować miniagility. Nie nadaje się dla ludzi nerwowych i władczych ani do hodowli kojcowej. Właściwym miejscem dla tego psa jest kanapa albo dywanik przy kominku.

Sierść cavaliera powinna być długa, jedwabista, może być lekko pofalowana, ale nie kręcona. Pielęgnacja cavaliera nie jest skomplikowana. Wymaga on jednak regularnego, najlepiej codziennego szczotkowania. Szczególnej dbałości wymagają uszy, które są obficie owłosione i zakończone efektownymi frędzlami. Są one największą ozdobą, ale też największym utrapieniem. Aby nie dopuścić do powstania stanów zapalnych, trzeba starannie usuwać sierść, która zarasta wnętrze i utrudnia wentylację. Uszy należy regularnie czyścić żelem.

Problemem rasy są choroby oczu i serca. Duże oczy narażone są na urazy, często też zatykają się kanaliki łzowe (skutkiem jest ciągły wyciek z oka i brzydkie zacieki). W takim przypadku konieczny jest zabieg chirurgiczny. Oczy trzeba codziennie sprawdzać i przemywać. Choroby serca uwarunkowane są dziedzicznie i prowadzą do przedwczesnej, niespodziewanej śmierci. U przedstawicieli tej rasy częściej niż przeciętnie zdarza się wypadnięcie rzepki kolanowej. Niestety, miniaturowe spaniele nie należą do ras długowiecznych.
Krągłogłowe spaniele angielskie, hodowane pod nazwą king charles spaniel, pozostają dzisiaj w cieniu swych bardziej pospolitych kuzynów. Już kilka razy były na skraju wyginięcia. Są to psy bardzo trudne w hodowli. Zmagają się z wieloma chorobami.

Głowa charliego ma wyjątkowy kształt – jest bardzo krótka i wypukła; mózgoczaszka ze wszystkich stron tworzy kulistą kopułę, kufa jest bardzo krótka z przodozgryzem, nos zadarty tak, że znajduje się pomiędzy bardzo dużymi oczami. Maść i sierść taka sama jak u cavalier king charles spaniela, ogon bywa z natury skrócony, a bardzo często jest zdeformowany. Charakterystyczne dla tej rasy są dość często występujące zrośnięte palce.

Pierwsze cavalier king charles spaniele sprowadzone były do Polski jeszcze w latach 70. z ówczesnej NRD. Nie wzbudziły wtedy zainteresowania i przez lata pojawiały się na wystawach tylko sporadycznie. O dużej popularności mówić można dopiero od niedawna. Nagła moda spowodowała, że jakość polskich cavalierów, z nielicznymi tylko wyjątkami, jest bardzo dyskusyjna.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)

Grupa: IX FCI (psy ozdobne i do towarzystwa)
Waga: od 5,5 do 8 kg
Głowa: czaszka niemal płaska między uszami, stop płytki, długość kufy około 3,8 cm, zgryz nożycowy. Czarny nos. Bardzo niepożądana kufa spiczasta
Oczy: duże, okrągłe, szeroko rozstawione
Uszy: wysoko osadzone, wiszące, długie
Tułów: zwarty, ale nie kwadratowy, dość masywny i dobrze ożebrowany. Cavalier king charles spaniel ma być dobrze zbudowanym, sprawnym psem, bez żadnych udziwnień budowy
Kończyny: dobrze kątowane, tak przednie, jak i tylne
Ogon: długi, noszony jako przedłużenie linii grzbietu lub trochę powyżej, bardzo ruchliwy
Szata: włos jedwabisty, prosty, co najwyżej lekko falisty, długi, najdłuższy na uszach, kończynach i ogonie. Pies powinien być pokazywany naturalnie, zabronione jest strzyżenie nawet łap
Umaszczenie: czarne podpalane, ruby (jednolity czerwonokasztanowy), blenheim (kasztanowe łaty na perłowobiałym tle), trójkolorowe.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]

Lubicie tą rasę? Ja uwielbiam. Jest zaraz po bernie i po papillonie.